موسیقی ما - لی‌لا رضایی: رهبر ارکستر «نوای صلح» از کار بر روی قطعاتی سخت خبر داد که قرار است پاییز امسال برای مخاطبان خود به اجرا در آورند.

مهدی وجدانی با بیان این مطلب به موسیقی ما گفت: قطعاتی که قرار است برای کنسرت جدید توسط گروه اجرا شود، قطعاتی بسیار سخت است چون بر این باوریم که باید حرکتی رو به جلو داشته باشیم. به همین دلیل من و دیگر افراد گروه تصمیم گرفتیم با تمرین زیاد از عهده اجرای این قطعات سخت بر آییم.

خالق «تراژدی رستم و سهراب»، در ادامه یادآور شد: ارکستر نوای صلح پیش از این نیز آمادگی‌های لازم را برای برگزاری کنسرت داشت ولی به دلیل همزمان شدن کنسرت با زمان برگزاری انتخابات و تحت تأثیر قرار گرفتن شرایط اجتماعی جامعه، اجراهای خود را به زمان بعد از انتخابات موکول کردیم. واقعیت این است که ارکستر برای برگزاری دو کنسرت آماده بود اما به همین دلیل از برگزاری آن اجتناب کردیم.

چون در این شرایط کسی از کنسرت‌ها استقبال نمی‌کرد و دیده و شنیده نمی‌شدیم.

وجدانی با بیان اینکه هم اکنون نمایش «هفت طبقه» با موسیقی وی در حال اجرا روی سن خانه هنرمندان است در خصوص عدم تدریس سازهای جهانی و صحبت‌هایی که اخیراً در این باره زده شده، علاوه بر انتقاد، گفت: این یک فاجعه است که ما از تدریس سازهای جهانی در ایران منع شویم. سازهای جهانی در تمامی ارکسترها حضور دارند و ارکسترهایی مثل ارکستر ملی و سمفونیک و ... پشتوانه های موسیقی ما هستند. فکرش را کره‌ایم که پنج سال دیگر سرود ملی کشورمان را با چه سازهایی اجرا کنیم؟ قطعاً نه!

این آهنگساز با پیشنهاد راه حلی برای این مسئله گفت: پیشنهاد این است که به یکباره مسئولان و نماینده های هنرمندان طی جلساتی با هم تصمیم بگیرند که قرار است چه کار کنیم تا تکلیف همه روشن شود. هنرمندان این عرصه باید بدانند که تکلیفشان چیست و چه زمانی چه کاری باید انجام بدهند. یک موقع تقاضای اجرای یک کار حماسی را دارند ولی موقعی دیگر از آن استقبال نمی‌شود. دقیقاً بدان معناست که هر وقت احتیاجشان به ما می‌افتد، نزد ما می‌آیند و این اصلاً جالب نیست. چون موسیقی ابزار دست این و آن نیست. به نظرتان ارکستر سمفونیک کشور ما طی یک سال اخیر چه قطعاتی اجرا کرده است؟ همه چیز اجرا کرده، جز آن موسیقی که لایقش بوده و رپرتواری که در توانایی‌اش هست. این عین ظلم به موسیقی و هنرمندان است.

وجدانی با انتقاد از تاسیس شورای ارکستر گفت: من به هیچ وجه با تاسیس این شورا موافق نبوده و نیستم، در واقع اصلا عملکرد آن‌ها را قبول ندارم. چرا که اگر تاسیس چنین شورایی خوب بود طی این چند ساله باید تاسیس می‌شد. این شورا بیش از هر چیزی شبیه به یک کاتالیزور عمل می‌کند. کاش به جای چنین چیزی خود معاونت مستقیماً با هنرمندان در ارتباط باشد نه اینکه مثلاً بودجه را به آن‌ها بدهند و از طریق آن‌ها به دست هنرمندان برسد. ضمن اینکه مگر یک هنرمند چقدر در آمد دارد که باید درصدی را هم مالیات بدهد؟

وی تصریح کرد: معضل دیگری که متأسفانه در ایران همیشه بوده و هست این است که هر مدیری که در راس قرار می‌گیرد، همه نیروها را پس می‌زند و همه قوانین نفر قبلی را دور می‌ریزد و دوباره ما هنرمندان موش آزمایشگاه های آنها می‌شویم. ملعبه ای شده‌ایم در دست آن‌ها که هر وقت دلشان خواست ما را بازی بدهند و هر وقت دلشان نخواست به ما نگاه هم نکنند. ما هم باید از دستورات آن‌ها اطاعت کنیم صرفا به این دلیل که حق و حقوقمان دست آن‌هاست و از آن‌ها حقوق می‌گیریم. من کلاً با مدیریت سلیقه ای مشکل دارم، مدیریت باید اصولی و بر اساس حساب و کتاب باشد.

رهبر ارکستر نوای صلح همچنین گفت: متاسفانه باید بگویم فشاری که به یک هنرمند برای دریافت مجوز کارش وارد می‌کنند، موجب می‌شود او به دنبال مجوز نباشد و به صورت زیر زمینی فعالیت کند. این بعدها برای همان آدم‌ها معضل خواهد شد و موسیقی زیر زمینی بیشتر مور توجه عوام قرار می‌گیرد. چون موسیقی‌ای سانسور نشده است و مرم رغبت بیشتری برای شنیدن آن دارند. اصولا هنر اگر در چارچوب قرار بگیرد، هنر نیست. ما نمی‌توانیم با سلیقه های خود برای هنر محدودیت قایل شویم. مردم خود تعیین کننده این هستند که چه موسیقی‌ای خوب و چه موسیقی‌ای بد است.

وجدانی همچنین ادامه داد: اگر به آثار موسیقی به لحاظ فنی و شعر و تکنیک ایراد گرفته شود، امری طبیعی است اما چیزی که مدت‌هاست باب شده این است که در شورای موسیقی به تازگی بحثی راه افتاده و در یک نگاه آثاری را ضعیف معرفی می‌کنند. من نمی‌دانم «ضعیف» یعنی چه؟ این تنها یکی از مشکلات ماست. هر مدیری که می‌آید بیشتر از یک سال نمی‌ماند. همه سر یک سال می‌روند، چون هیچ چیز اصولی نیست. هرچه می‌گذرد موسیقی کشور ما به جای صعود، نزول می‌یابد.

وی در پایان گفت: این درست نیست که یک نفر مدت‌های زیادی روی یک آلبوم کار کند و آن وقت برای دریافت مجوز با مشکل مواجه شود. ارکستر نوای صلح از سال 88 که فعالیت خود را آغاز کرد تا کنون مشکلات بسیاری داشته است. ما با سرمایه شخصی این ارکستر را سرپا نگه داشتیم و برایمان امکان پذیر نیست 6 ماه کار کنیم و بعد کارهایمان مجوز نگیرند. متاسفانه در موسیقی بلبشویی برپا شده که هیچ کس، هیچ کس را نمی‌شناسد و در واقع هر کی به هر کی شده است. بهتر است بگویم در موسیقی ایران هر کس ساز خودش را می‌زند و جریان موسیقی در دست هنرمند نیست بلکه در دستان رسانه‌هاست. به عنوان یک موزیسین این خواسته را دارم که رسانه‌ها به جای هنرمندان احقاق حق کنند. چون صدای ما به جایی نمی‌رسد. اما به این موضوع هم که فکر می‌کنیم می‌بینیم در بسیاری از نشریات و روزنامه‌ها خبری از صفحه موسیقی نیست. این بدین معناست که کسی موسیقی را جدی نگرفته است و جای تاسف دارد. امیدوارم روزی برسد که وضعیت موسیقی بسیار بهتر از این روزها شود.