موسیقی ما - الف - خوزستانی: جدا شدن یک عضو از یگ گروه معروف موسیقی، همیشه یک بمب خبری محسوب می‌شود. خواه پینک فلوید، خواه آریان. این خبر می‌تواند یک نفر را از بقیه بیشتر آزار دهد. محسن رجب‌پور گروهی را به سر زبان‌ها انداخت که دستکم در سال اول فعالیتشان خیلی جدی گرفته نمی‌شد. در آن سال‌ها بدنه اصلی انتقادات شامل میزان حرفه‌ای بودن اعضاء و سبک ساده در آهنگسازی و شعر می‌گردید.

انتشار اولین اثر و پر کردن فضای خالی این گونه نیاز مخاطب بوسیله آریان، موجب رشد بسزایی در مسیر حرکت این گروه گردید. استقبالی که با روی خوش رسانه‌ها نیز همراه بود. آنچه در آن زمان مخاطبان خود را به شدت تحت تاثیر قرار داد حرکت منسجم در چارچوب کار گروهی بود. اتفاقی مثبتی که هوشمندانه پیشرفت گروه را تضمین نمود و موجب ایجاد فاصله‌ای در خور، بین خود و گروه‌های موازی گردید.

مدیریت توام با برنامه ریزی برای اجراهای زنده، فاصله مناسب بین دواثر صوتی، جذب اسپانسر، رایزنی‌های لازم، پیشگامی در کنسرتهای خارج از کشور، افزایش کیفیت فنی در آثار منتشره بعدی و البته از همه مهم‌تر انسجام گروهی که به مدد مدیریت وی شکل گرفته بود، همه و همه آینده‌ای تضمین شده برای این گروه و مخاطبانش به همراه آورد.

در این اثنا، اتفاقاتی هم می‌افتاد که انسجام گروه را دچار خدشه می‌نمود. حضور نمایشی محمدرضا گلزار (که بی‌تعارف به شکوه یک شروع خوب بسیار کمک نمود) و حذف وی. چون این عضو گروه در ترکیب فنی موسیقی گروه تاثیر خاصی نداشت، حذف وی نیز آنقدر‌ها مهم جلوه نکرد. مهم‌ترین شوک، جدایی امیر حسین مستعد به بد‌ترین شکل ممکن بود. در زمانی که اجرای کنسرت برای گروههای پاپ تقریبا غیر ممکن می‌نمود، موقعیتی برای کنسرتی در اروپا فراهم گردید که این پیروزی در اثر جدایی نا‌هماهنگ باسیست گروه آنهم با طعم پناهندگی، کام مدیر گروه و اعضا را تلخ نمود. عزم نینف امیرخاص برای ادامه تحصیل نیز، اتفاق دیگری بود که چالشی بزرگ در پیش روی آریانی‌ها نهاد. عضوی که مغز متفکر گروه بحساب می‌آمد و جدایی وی می‌توانست تبعات زیادی به لحاظ کیفیت فنی آثار برای گروه داشته باشد.

ضلع سوم برای تکمیل این سه گانه، جدایی پیام صالحی از گروه است. ساز مخالف از اعلام انتشار آلبوم «حس» که اثری مستقل از وی بود، کوک شد و سرانجام بازی به پرده آخر خود رسید. اتفاقی که شاید، کمی قابل پیش بینی بود. بهرحال تلاش گروهی در حوزه موسیقی، حتی در بخش سنتی نیز مصون از تک محوری نمانده است. در مورد موسیقی پاپ معاصر (بعد از انقلاب) نیز این سقف همکاریهای گروهی بیش از شش-هفت سال باقی نمانده است. این‌‌ همان نگاه و نکته ایست که به طریق اولی در ورزش نیز حاکم است.

شاید بتوان رجب‌پور را موفق‌ترین مدیر حوزه موسیقی پاپ دانست که قابلیت بوجود آوردن انسجامی ده، یازده ساله را فراهم نمود. آنچنان که مدیریت مرکز موسیقی، با اطمینان به این تجربه، ساختار مدیریتی یکی از مهم‌ترین ارکسترهای دولتی یعنی ارکس‌تر موسیقی ملی را در شروع فعالیت مجدد آن، به وی سپرد. بنابراین باید دید که وی در برابر این چالش چه عکس العملی به خرج خواهد داد و آیا می‌تواند با رو کردن کارتی دیگر (به سبک همکاری با کریس دی برگ)، بازی را به نفع آریان تمام کند یا خیر.

آنچه در این بین برجسته‌تر از بحث‌های حاشیه‌ای به نظر می‌رسد، حقوق معنوی یک هنرمند است که آیا با توجه به بدست آوردن پتانسیل‌های لازم در جذب مخاطب (که در عضویت از یک گروه سر‌شناس بدست آمده است) محق به انتخاب راه فردی خویش می‌باشد یا نه؟ فارغ از مباحث حقوقی و با توجه به نمونه‌های بزرگ‌تر جهانی، می‌توان درک کرد که این یک حق است و نمی‌توان آن را از کسی گرفت و یا کسی را مورد ملامت قرار داد.

فرصت تجربه از جنسی دیگر و حصول نتیجه خواه مثبت و یا منفی از حقوق یک هنرمند تلقی می‌گردد. در این مورد می‌توان باور داشت که مدیریت منسجم و جمع محوری باعث بوجود آمدن گروهی بنام آریان گردیده است و اگر نسبت حضور هر کدام از اعضا در طی این سال‌ها را نظاره کنیم، نتیجه خواهیم گرفت که دین معنوی هنرمند به گروه ادا گردیده است. البته طبیعی است که مخاطب قدیمی، حسی نوستالژیک به ترکیب اولیه گروه داشته باشد. باور دیگر نیز بر توانایی‌های بیشمار محسن رجب‌پور دلالت دارد. پس می‌توان اینگونه نتیجه گیری نمود که وجه غالب دلالت بر جایگزینی وی دارد. تجربه محمد رضا گلزار، دیگر بار این نکته را به ذهن متبادر می‌سازد که گزینه جدید نیز بطور طبیعی در بین طرفداران آریان به محبوبیت خواهد رسید و دیگر جای پیام صالحی بروی استیج خالی نخواهد بود.