با وجود اینکه از صدای ساز کیوان کلهر بسیار لذت میبرم و دوست دارم هم شخصیت و هم کارهای ایشون رو

ولی چرا هنرمندانِ ما وقتی به جایگاه خاصی در حرفه خودشون میرسن.میخوان منکر گذشته بشن؟استاد کلهر که شاگرد استاد لطفی بودِ چرا باید بگه که:من سه جلسه به درخواست خودِ لطفی شاگردی اونو کردم!یعنی لطفی اومده گفته اقای کلهر توروخدا بیا شاگرد من شو!

یا در جای دیگه استاد لطفی نحوه اشنایی خودش رو با مشکاتیان مطرح میکنه و تاثیری که حسین علیزاده بر مشکاتیان میزاره.و در ادامه گفته بود شجریان ادم سیاسی نبود اون زمان که باهم دوست شدیم ولی اهل رفتن به مهمانی خواص بود.که استاد شجریان بهشون بر خورد و جوابیه تندی به این گفته استاد دادن.در صورتی که همه اهل موسیقی سنتی در جریان گذشته شجریان و سایر اساتید موسیقی هستند این دیگه جبهه گیری نداشت.

متاسفانه چون لطفی بی پرده سخن میکنه اساتیدی از موسیقی ایرانی این نوع بیان واقعیات را نمی پذیرند

استاد شجریان فراموش کردن که در زمان جوانی و شهرت در کنسرتی که مایل به بردن اسم اون اثر نیستم" استاد لطفی به یکباره گوشه ایی دیگه رو در دستگاه دیگه مینوازد و شجریان دستگاه و گوشه رو گم میکنه و روی استیچ به تپق زدن میفته از اون موقع به بعد این دو استاد با هم کل داشته و دارند

اهالی موسیقی میدونن که یک نوازنده باید چه تبحر بالایی داشته باشه که بتونه یه خواننده رو گمراه کنه و باعث خارج خوندن یک خواننده بشه

به هر حال درود بر خسرو اواز ایران درود بر محمدرضا لطفی و درود بر اساتیدی چون حسین علیزاده و کیوان کلهر که نبودن هر کدومشون باعث لنگ زدن موسیقی اصیل و ناب ایرانی خواهد شد

امیدوارم نویسنده هایی از جمله جناب صحافی و امثال ایشون سعی نکنن که از این اختلاف نظرها و بحث ها و از اب گل الود ماهی بگیرن و با چاپلوسی زیرکانه ایی نظر گروهی از اساتید رو به خودشون جلب کنن و محبوب دل اساتید موسیقی بشن بهترِ واقع نگر باشیم تا رویا پرداز