این گفت‌وگو از جهات مختلف، گفت‌وگویی متفاوت با یک موسیقی‌دان است. متفاوت از این منظر که گفت‌وگو شونده، فارغ از مصلحت‌‌اندیشی‌های رایج و بی‌تعارف و اغماض درباره‌ی خود و دیگران صحبت کرد. صرف‌نظر از آن‌چه در این مصاحبه، گفته و شنیده شد، همین ماجرا می‌تواند نکته‌ای قابل تامل و ستایش باشد. «پژمان طاهری» با تمام کم‌کاری‌اش در حوزه‌ی موسیقی، در طول زندگی حرفه‌ای خود با بسیاری از بزرگان هم‌کاری داشته است.
او را می‌توان از معدود موسیقی‌دانانی دانست که هم از محضر بزرگان بهره برده و موسیقی سنتی ایران را به شکلی کاملا کلاسیک فراگرفته و هم تحصیلات آکادمیکِ این هنر را طی کرده است و حاصلِ آن را می‌توان در آثارش از جمله (ریشه در خاک، سوگواران خموش، امیرکبیر، آرش کمان‌گیر و ...) مشاهده کرد. او در این سال‌ها کتاب‌های بسیاری نیز تالیف کرده است.

این گفت‌وگو را ببینید و نظراتِ خود را با ما در میان بگذارید.
 
شکست هیچ صاحبی ندارد، دیگران فقط می‌خواهند در پیروزی همراهت شوند
گاهی آن‌قدر حق با توست که چاره‌ای جز سکوت نداری
استاد مشکاتیان به طرز عجیبی، غریب مانده بود
هر کس جز شهرام ناظری «آرش کمانگیر» را می‌خواند، این موفقیت به دست نمی‌آمد
هیچ‌وقت نخواستم بیانیه بدهم، همیشه دلم خواسته تا آهنگ بنویسم
یک جاهایی باید تعارف را کنار گذاشت
در خواب هم استاد مشکاتیان را «آقای مشکاتیان» صدا می‌کنم
اگر کسی به من بگوید شما با من بهتر می‌نوازی، می‌گویم شما هم با من بهتر می‌خوانی
آن‌قدر مفتون آقای لطفی بودم که ایشان مدام گوشزد می‌کرد با سنتورت، سنتور بزن، تار نزن
استاد مجید کیانی دانا به ردیف هستند
آقای شاهزیدی بسیار بافرهنگ و کاربلد است
اردوان کامکار 56 سال سن دارد؛ اما در زندگی‌اش سه بار صحبت نکرده؛ نمی‌دانم چرا بعضی‌ها این‌قدر حرف می‌زنند؟